VAKBONDEN: DE LAATSTE VESTING TEGEN DE MACHT VAN HET KAPITAAL

In België hebben we nog iets wat op veel plaatsen in de wereld al lang is verdwenen: sterke vakbonden. Echte tegenmacht. Een schild tegen het rauwe kapitalisme dat werknemers ziet als wegwerpproducten, vervangbaar, onderbetaald en zonder inspraak. En dat is exact waarom regering na regering alles doet om die vakbonden te verzwakken. Kijk naar het Arizona-regeerakkoord: sluw verpakt, maar duidelijk een aanval op collectieve onderhandeling en syndicale actie.

De strategie is altijd dezelfde. Beetje bij beetje de macht van de vakbonden afknijpen. Stakingsrecht uithollen, sociale overlegorganen laten verschrompelen, collectieve akkoorden ondermijnen. Waarom? Omdat een verdeelde werkvloer, zonder collectieve stem, machteloos is. Het is geen toeval dat precies in landen waar vakbonden zijn gebroken - zoals de Verenigde Staten - werknemers zijn overgeleverd aan de goodwill van hun baas. Daar bepalen bedrijven niet alleen het loon, maar ook of je ziek mag zijn, hoe lang je werkt, en of je morgen nog een job hebt.

Vergis je niet: dit is geen kwestie van "modernisering" , zoals rechtse partijen graag beweren. Dit is klassenstrijd, in zijn puurste vorm. Het kapitaal wil geen tegenmacht. Ze willen absolute controle over de werkvloer. Want een individu dat alleen staat, zonder vakbond, heeft geen enkele hefboom om te onderhandelen.

We mogen die fout hier niet maken. Want zodra de vakbonden breken, brokkelen onze rechten af: de 38-urenweek, het minimumloon, betaald verlof—al die verworvenheden zijn er niet gekomen uit de goedheid van werkgevers, maar omdat vakbonden ervoor gevochten hebben. Ze zijn er nog altijd omdat wij ze samen verdedigen.

Dat is waarom vakbonden vandaag relevanter zijn dan ooit. Niet alleen voor arbeiders, maar ook voor bedienden, freelancers, en iedereen die werkt om te leven in plaats van te overleven. Solidariteit is geen anachronisme, het is de enige manier om macht tegen macht te zetten.

De aanval op de vakbonden is een aanval op ons allemaal. Willen we een toekomst waar we zelf nog zeggenschap hebben over ons werk en onze rechten? Dan is er maar één antwoord: samen blijven vechten.